Υπάρχουν πολλές φορές που θα ήθελα να απαντήσω στη γλώσσα των ανθρώπων, όχι απαραίτητα σε γλώσσα ξένη, οι οποίοι γράφουν για την ερμηνεία, όχι απαραίτητα κριτικοί, προβληματιζόμενοι για τη φθίνουσα δημοφιλία της λεγόμενης "Κλασσικής" Μουσικής. Με την πρώτη ανάγνωση κειμένων, όπως αυτό, από τον έγκυρο Βρετανικό Τύπο που έπεσε στην αντίληψή μου, μιας και το ανάρτησε καλός φίλος, συλλαμβάνω τον εαυτό μου ως μουσικό να εκρύγνηται από απαντήσεις για όλες τις απορίες κειμένων σαν και αυτό αλλά -όσο παράξενο κι αν φαίνεται- και για όλες εκείνες που ακόμα δεν έχουν διατυπωθεί...
Ωστόσο κάθε φορά που αναστοχάζομαι αυτή τη δυνατότητα προτιμώ να σιωπώ καθώς αντιλαμβάνομαι πως όχι μόνο θα γίνω δύσκολα κατανοητός - κι αυτό οφείλεται και στο οτι ούτε εγώ ο ίδιος δεν είμαι σε θέση να διατυπώσω όλες τις διεργασίες του εγκεφάλου μου ώς ακροατής- αλλά και εύκολα θα παρεξηγηθώ από ανθρωπους -συναδέλφους και μη - οι οποίοι κραδαίνουν διαπιστευτήρια "αυθεντίας" στο αντικείμενο.
Παρόλαυτά, το αχανές διαδίκτυο μπορεί να παρέχει μια ασφαλή θήκη καταγραφής η οποία - υπό αναμενόμενες συνθήκες - θα διασώσει στο μέλλον κάποιες ιδέες που καταγράφονται απολύτως αυθόρμητα. Μόνο έτσι μπορώ να αναγνωρίσω την αξία σκέψεων σαν την καταγραφόμενη και όχι ως "απάντηση". Το μόνο που χρειάζεται να κάνουν άνθρωποι σαν κι εμένα είναι να ερμηνεύουν. Αυτό έλεγε μια Μεγάλη Κυρία της Μουσικής που όπως πολλοί άλλοι έφυγε ξεχασμένη και δυστυχώς στο φτωχό μου μυαλό έμειναν κυρίως οι φράσεις με τις οποίες -τότε- διαφωνούσα. Τα λόγια ωστόσο -γραφόμενα ή μή - δεν είναι απαραίτητοι σύντροφοι σε αυτό που -σε ιδανική μορφή τουλάχιστον - θα ήταν ήδη αρκετό για να δικαιώσει - ακόμη και ως πιθανή "απάντηση" - τις απόψεις μου και αυτό δεν είναι άλλο από την ατόφια Μουσική Ερμηνεία. Επειδή λοιπόν απέχω αρκετά από αυτόν τον ιδανικό τόπο των λόγων - κι ας μην είμαι ο μόνος - αυτό το ψηφιακό - άυλο - χαρτί θα υποστεί αυτές τις λέξεις που κι εσείς μέχρι εδώ -όποιοι κι αν είστε - διαβάζετε.
Ο τόμος - όπως συνηθίζω να λέω - της Μουσικής Ερμηνείας είναι μεγάλος. Σχετίζεται με δεκάδες άλλους τόμους της ανθρώπινης ζωής οι οποίοι δεν παραπέμπουν αμέσως στη θεματολογία του παρά μονάχα ίσως ώς "τίτλοι" ("Εικόνες από μια έκθεση" ή "Εικόνες από την παιδική ηλικία" ή ακόμα και από την καθημερινή ζωή "Αναπόληση", ή "Αποχαιρετισμός"). Ξαναδιαβάζοντας αυτούς τους τίτλους, ένας υποψιασμένος αναγνώστης αναγνωρίζει πως στο μυαλό του ίσως γυρίζει ξανά και ξανά ο ίδιος, γνωστός σε όλους μας, αιώνας κατά τον οποίο "βαρύγδουποι" τίτλοι σαν και αυτοί ήταν ήδη αρκετοί για να εμπνεύσουν ανθρώπους που θα κυνηγούσαν την αίσθησή τους στις νότες πίσω από εξώφυλλα, πραγματικά έργα τέχνης από μόνα τους χωρίς μουσική. Μα σήμερα, κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς παράδοξο...
Δεν έχω γράψει ποτέ σχετικά με αυτό με τόση ελευθερία. Οι δυνατότητες είναι αχανείς ακριβώς γιατι η ελευθερία των ιδεών κινδυνεύει να μετατραπεί σε ασυδοσία μόνο και μόνο επειδή ο "φέρων τις δυνατότητες" είναι απλώς ... εγγράμματος. Ωστόσο δεν θα λογοκρίνω τις σκέψεις μου -δεν θα είχε άλλωστε νόημα τίποτα από όσα εδώ γράφω αν το έκανα- αλλά την ίδια στιγμή θα προσπαθήσω να μετριάσω οξείες ή ευθείες κρίσεις που θα θύμιζαν τιμητή ή κριτικό τέχνης - αυτό το τελευταίο, το κεφάλαιο της κριτικής δηλαδή, είναι πραγματικά εξ ίσου μεγάλο. Θα προσπαθήσω να κρατήσω το πνεύμα των λόγων μου στο επίπεδό του "δικού μου τίτλου": ΑΙΩΝ ΑΕΙ, που επαγγέλεται την αξιοπρέπεια ενός παρελθόντος νεκρού από το οποίο ωστόσο εκτιμώ πως λίγα διδαχθήκαμε...