Η Μουσική είναι εξ ορισμού ένας τόπος αφηρημένος. Η μόνη ικανή και αναγκαία "αρχιτεκτονική" της είναι θεμελιωμένη στην έννοια του χρόνου, έννοια στην οποία ορισμό και ουσία έχουμε δώσει εμείς, οι άνθρωποι, με τη ζωή ή με την αντίληψή μας για τη ζωή. Η αρχιτεκτονική του αφηρημένου υπάρχει σαν ένα νήμα που ξετυλίγεται μέσα στο χρόνο. Η δυναμική του ξεκινάει με την έλξη της προσοχής, με ποιό τρόπο δηλαδή ο ήχος θα καταφέρει να αποσπάσει το ενδιαφέρον του ακροατή ώστε να "εισέλθει" σε ένα ηχητικό οικοδόμημα.
Ο ήχος, πάντοτε θα σχετίζεται με τη μόνη σταθερή αξία που τον ορίζει: κι αυτή δεν είναι άλλη από τη σιωπή. Ο μή-ηχος ορίζει το ακουστικό φαινόμενο. Η τάξη των ήχων δεν μπορεί παρά να ορίζει το "λελογισμένο" άκουσμα, τη -λόγια- Μουσική.
Αναπόφευκτα λοιπόν οι "Σκέψεις" για μια "μουσική ερμηνεία" οδηγούν στην ανάγκη ορισμών σαν αυτούς που αράδιασα παραπάνω. Είναι καλή όμως αυτή η αυτοκριτική περισσότερο γιατί αναγκάζει του μουσικούς να σκέφτονται πως η Τέχνη τους ορίζεται από το περιβάλλον το οποίο οι ίδιοι διαμορφώνουν δίνοντας "σχήμα" στις ανθρώπινες προσλαμβάνουσες. Και το σχήμα αυτό ορίζεται περισσότερο από τη σιωπή και τους ήχους του τεχνητού μας "προοδευμένου" περιβάλλοντος και λίγοτερο από την Αξία. Φοβάμαι λοιπόν πως μέχρι σήμερα, οι Μουσικοί δεν έχουν υπηρετήσει αυτή τη σιωπή. Φοβάμαι πως οι εντάσεις της Μουσικής μας δεν είναι ανθρώπινες. Φοβάμαι πως οι ερμηνείες μας δεν είναι ανθρώπινες. Φοβάμαι πως οι ερμηνείες μας δεν είναι αυτές που θα άξιζαν να είναι, όχι μόνο απέναντι στις προσωπικές δυνατότητες του κάθε μουσικού ξεχωριστά μα και απέναντι στην ίδια την Μουσική Τέχνη ως Αξία.
Προλαβαίνω τη σκέψη σας, φίλε αναγνώστη. Δεν εξιδανικεύω το παρελθόν. Είναι σίγουρο πως γι' αυτό το ηχητικό παρελθόν, για τις προσλαμβάνουσες δηλαδή του ηχητικού κόσμου ενός μουσικού που γευόταν τα ανυπέρβλητα μουσικά οικοδομήματα του καιρού του, δεν θα μπορέσω να μιλήσω. Μα στο μυαλό μου, ακολουθώντας το νήμα πίσω, αυτά τα οικοδομήματα διαφέρουν από αυτά που εγώ κι εσείς έχουμε ακούσει...