Λίγα λόγια για το θέατρο παραλόγου που ακολουθεί: Είμαστε σε μια φανταστική χρονική περίοδο (ας πούμε μετά την Μεταπολίτευση…). Τα πρόσωπα του θιάσου μας: Ο Ανώτατος Κρατικός υπάλληλος από τη μια, και ο Υπουργός από την άλλη. Πρώτος μιλάει ο Υπουργός:
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έ, έλα δώ Κρατικέ μου Υπάλληλε!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μάλιστα κε Υπουργέ! ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έχω να σου αναθέσω κάτι πολύ σοβαρό!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μάλιστα κε Υπουργέ!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ε… θα ανωτατοποιήσουμε την Μουσική Εκπαίδευση!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Ορίστε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, παιδί μου, και όπως καταλαβαίνεις έχω μελετήσει το θέμα, διεξοδικώς, εξονυχιστικώς και αποφασιστικώς!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Αααα….
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, ναι. Αποφασίσαμε να καταργήσουμε όλα τα Ωδεία ’κει πέρα, και να κρατήσουμε το «Κρατικό» ως το μόνο «Κρατικό» που θα γίνει «Ανώτατο».
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μάλιστα, κε Υπουργέ! Αρα θα αναγνωρίσετε τους τίτλους σπουδών όλων των καθηγητών του!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, ναι. Θα τους αναγνωρίσουμε.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Τι ευχάριστο! Τρέχω για τα δέοντα…! …(κοντοστέκεται)… Ναι, αλλά…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι είναι παιδί μου;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Ξέρετε, ανάμεσα στους καθηγητές ενδέχεται να είναι και απόφοιτοι άλλων Ωδείων.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι «άλλων Ωδείων»;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μη «κρατικών»
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι λες βρε παιδάκι μου…!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μάλιστα κε Υπουργέ,
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Πώ πώ!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Θα τους αναγνωρίσετε μαζί με τους άλλους;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (κοντοστέκεται) Όχι, βέβαια, τρελλός είσαι; Είναι αντισυνταγματικό! Θα απολύσουμε μόνο όσους δεν ήταν απόφοιτοι του «Κρατικού» ως ανεπαρκείς!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Αφού δεν είναι ανεπαρκείς
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εεε… είναι, είναι.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Και, με όλο τον σεβασμό, πού το ξέρετε εσείς;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Το ξέρω, το ξέρω. Πρώτα πρώτα, δεν έχουν αποφοιτήσει από το «Κρατικό»!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Και τι σημαίνει αυτό;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ε… σημαίνει… (αναρωτιέται) Τι σημαίνει; …. Α! Σημαίνει ότι έχουν ήδη αποφοιτήσει από «ιδιωτικών συμφερόντων» ελληνικά ιδρύματα των οποίων οι τίτλοι σπουδών δεν αναγνωρίζονται ως ανώτατοι αφού δεν είναι του «Κρατικού» κλπ, κλπ! Ξέρεις εσύ!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μα γιατί; Αφού έχουν αποφοιτήσει με ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα σπουδών με του «Κρατικού»!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έχουν, ε;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Εμ…! Και να σας πω και κάτι άλλο;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έχει κι άλλο;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Εμ δεν έχει;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (ανήσυχος) Για λέγε…
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Ο πρώτος διευθυντής του «Κρατικού»…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ε… τι;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (μηχανικά) … ήταν απόφοιτος από «ιδιωτικών συμφερόντων» ελληνικά ιδρύματα των οποίων οι τίτλοι σπουδών δεν αναγνωρίζονται ως ανώτατοι αφού δεν είναι του «Κρατικού» κλπ, κλπ! Ξέρω εγώ!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (λυπημένος) Τι λές βρε παιδάκι μου!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (λυπημένος κι αυτός) Μάλιστα κε Υπουργέ…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι μπέρδεμα…
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μπέρδεμα, μπέρδεμα…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (εκρήγνυται αποφασιστικά) Αδιάφορο! Μου είναι αδιάφορο! Από εδώ και πέρα θα αναγνωρίζεται μόνο το «Κρατικό».
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Και ποιοί θα προσληφθούν στη θέση τους;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μα, αναμφίβολα και φυσικά, αυτοί που θα έχουν τα κατάλληλα προσόντα με ανώτατους τίτλους σπουδών! Εμ, τι νόμιζες; Έχουμε πρόγραμμα εμείς!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μα όσους έχουν τα προσόντα θα τους απολύσετε επειδή δεν έχουν ανώτατους τίτλους σπουδών!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Και ποιός τους εμποδίζει να πάρουν;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Αφού έχουν!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Να πάρουν άλλους!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Από πού;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σωστά… Από πού να τους πάρουν, ε;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Εμ, από πού να τους πάρουν;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μμμ… (Από πού να τους πάρουν… Από πού να τους πάρουν…) Α! Το βρήκα! Μα πώς δεν το σκέφτηκα!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μπράβο κε Υπουργέ!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Από το «Κρατικό» φυσικά!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Α! Βέβαια…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι; Όχι;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μα οι ίδιοι δίδασκαν στο «Κρατικό» ακριβώς το αντικείμενο εκείνο του οποίου τον τίτλο δεν αναγνωρίσατε!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, ε; Ε, λοιπόν … (εκρήγνυται αποφασιστικά) Αδιάφορο! Μου είναι αδιάφορο! Θα προσλάβουμε καινούργιους!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Από πού;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Από πού;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Εμένα ρωτάτε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Α, Ναι, σωστά… Από πούουου;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Εμ… Από πού;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μμμ … Το βρήκα! Από την Ελλάδα!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μα στην Ελλάδα, θα καταργήσετε όλα τα Ωδεία «ιδιωτικών συμφερόντων» κλπ. κλπ, και θα αναγνωρίσετε μόνο το «Κρατικό» ! ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ε, ννναι, βέβαια… το «Κρατικό»!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Κι αφού αναγνωρίζετε μόνο το «Κρατικό»… Οι απόφοιτοι θα πρέπει να είναι μόνο από το «Κρατικό»!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ε, νννναι, βέβαια… Απ’ τοοοο «Κρατικό»! Βέβαια!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μάλιστα. (ανήσυχα) Αλλά…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι αλλά…! (ανήσυχα) Μη μου πεις…! (ανήσυχα και λυπημένα) Τι αλλά! … (κλαίγοντας)… Τι αλλάαα!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (κλαίγοντας) Πώς θα διδάξουν τους εαυτούς τους αφού τους απολύυυσατεεεεε….!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (κλαίγοντας) Εγώ τους απέλυσαααα;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (κλαίγοντας γοερά) Εσείς τους απολύσατεεεεεε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (κλαίγοντας) Τι λές βρε παιδάκι μουουουυ….
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (παραληρώντας) … Ααααακαρδεεεε!
(Υπουργός και Υπάλληλος κλαίνε και οι δυο…)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (ξαφνικά σταματάει να κλαίει και ρωτάει σοβαρά) Και γιατί τους απέλυσα;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (σοβαρά) Γιατί ό ίδιος είπατε ότι…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σιωπή ! Δεν είπα τίποτα!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μάλιστα κε Υπουργέ! ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (ανασκουμπώνεται) Οοοορίστε μας! ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (ανασκουμπώνεται) Μάλιστα κε Υπουργέ!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ:…
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ:…
(Κοιτάζονται. Ο Υπουργός αρχίζει να χαμογελάει)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (χαμογελώντας εμφατικά τον χτυπάει φιλικά στην πλάτη) Ε; Ε; Άααντε… Κερατούκλη!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (αρχίζει να χαμογελάει κι αυτός) Ε…, Τί; Τι; …
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Άντε πάλι… Ατιμούλικο! Τι λύση τού ’χω ’γω…;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Τι λύση; Τι λύση;!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι λύση τού ’χω ’γω… Τι λύση τού ’χω ’γω;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Τι λύση; Τι λύση;!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (τραβώντας του με τα δυο χέρια τα μαγουλάκια) Και γιατί τα προσόντα των καθηγητών Μουσικής πρέπει να είναι προσόντα καθηγητών Μουσικής;
(ακίνητοι και οι δυο)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: … (άναυδος)… Και τι να είναι;
(πάλι ακίνητοι. Ύστερα από λίγο λύνονται και αρχίζουν να κινούνται)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Να είναι… Να είναι…
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (ψιθυριστά) Ό,τι να ’ναι…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Είπες…τίποτα;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Όχι, όχι…!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (σκέφτεται) Ε, ναί λοιπόν! Το βρήκα! Να είναι προσόντα Ζωγραφικής!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Αστειεύεστε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (φοβισμένα) Τι, όχι Ζωγραφικής; (θλιμμένα) Αστειεύομαι…;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Εμ…!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (κλαίγοντας) Γιατί ; Τέχνη δεν είναι και αυτήηηη;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (κλαίγοντας κι αυτός) Τέεεχνηηη είναιαιαι…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (κλαίγοντας πιο γοερά) Και τότεεεε γιατί δε βάζουμε ζωγράφους που τους αναγνωρίζουμε κιόοοολαααας ;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (κλαίγοντας πιο γοερά) Πλάαακαααα μου κάνετεεεε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (κόβει το κλάμα και μιλάει ψιθυριστά και σοβαρά) Εμ… Πλάκα σου κάνω βέβαια εδώ που καταντήσαμε…
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (κόβει το κλάμα και μιλάει ξαφνικά σοβαρά) Είπατε τίποτα ;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (ξαφνικά αυστηρά) Είπαμε! Ζωγραφική! Γιατί ; Τέχνη δεν είναι και η Ζωγραφική; Οοορίστε μας! (ανασκουμπώνεται, γυρίζει την πλάτη και μονολογεί) … Ο υπαλληλάκος τώρα! … Θα μας πει τί είναι Τέχνη… Κααατάλαβες; Τον διορίζεις και σου τη λέει κι από πάνω!
(ο Υπάλληλος πλησιάζει αργά τον Υπουργό)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Πστ!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (γυρίζει διστακτικά το κεφάλι) Μμμ…
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (με ηλίθιο χαμόγελο) Να σας πω κάτι μεταξύ μας;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (γυρίζει ολόκληρος και σκύβει και αυτός με ηλίθιο χαμόγελο) Τι; Τι;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (παίζει τα μαγουλάκια του Υπουργού) Ατιμούλικο…!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (γελάει ηλιθιωδώς) Τι; Τι;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (παίζει τα μαγουλάκια του Υπουργού πιο εμφατικά) Ατιμούλικό…!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (γελάει ηλιθιωδώς) Για λέγε, για λέγε!
(ο Υπάλληλος πιάνει τα μαλλιά του, αγκομαχεί κι εκρήγνυται)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (ουρλιάζοντας έξαλλος, αλαφιασμένος) Η ΜΟΥΣΙΚΗ … ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (ακίνητος από το ωστικό κύμα) Δεν είναι, ε;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (αλαφιασμένος κι αναμαλλιασμένος) ΟΧΙ!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (χαλαρός και σοβαρός σα να μη συνέβη τίποτα φτιάχνει το σακάκι του) Καλά παιδί μου, μη φωνάζεις. Θα μου πάθεις τίποτα και δεν μπορώ και να σε απολύσω… (σοβαρά) … Θα βρούμε μια λύση … Αφού δεν θέλουν Ζωγραφική, ε, τότε ας έχουν προσόντααα … Φυσικής! (κουνά τα χέρια του ψηλά) Αρχιτεκτονικής ! (εκφραστικά γουρλώνοντας τα μάτια) Κλωστοϋφαντουργίας!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (κοιτάζει ψηλά εκεί που του δείχνει ο Υπουργός)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (αργά και με στόμφο υπερηφάνειας) Ιχθυοκαλλιέργειας! Οικονομικών Επιστημών! Νομικής!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (άναυδος) Πω…
(κοιτάζουν και οι δυο εκστασιασμένοι το υπερπέραν. Ύστερα από λίγο συνέρχονται)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αδιάφορο! Μου είναι αδιάφορο! Ας έχουν ό,τι θέλουν τελοσπάντων! Μουσικής να μην είναι!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Και όλοι αυτοί πώς θα διδάξουν Μουσική;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μουσική; Α! Ναι! Μουσική… Έ, θα έχουν εκεί χάμω και έναν τίτλο …σπουδώνννν… Μουσικής… ρε αδερφέ!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Από πού;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Από την Ελλάδα!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Άρα από το «Κρατικό»!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (αυστηρά) Ναι, από το «Κρατικό»…
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μα αν είναι από το «Κρατικό» τότε γιατί απολύσατε τους...
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αααααα! Μην αρχίσουμε πάλι! Ας έχουν από αλλού! Όχι απ’ το «Κρατικό».
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Άρα αναγνωρίζετε εκτός «Κρατικού»!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αναγνωρίζω ναι! Μόνο όμως άμα έχει και άλλο Ανώτατο τίτλο σπουδών !
(ακίνητοι και οι δυο )
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μάλιστα, κι αν χρειάζεστε τις ειδικότητες των καθηγητών που απολύσατε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιατί τόσες πολλές ειδικότητες είναι;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Εμ…!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (λυπημένα αηδιασμένος) Είναι έ;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Εμ…!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (αυστηρά και ευτυχισμένος) Ε, τότε θα προσλάβουμε όσους έχουν τίτλο σπουδών … από το Εξωτερικό!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Άρα θα αναγνωρίσετε τίτλους από το Εξωτερικό!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ε, ναι, γιατί όχι;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μα, ίδιες ειδικότητες είχαν αυτοί που απολύσατε
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, αλλά δεν ήταν του Εξωτερικού!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μα…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν έχει μα και ξε-μα. Αυτό θα γίνει! (με αυτοπεποίθηση) Έχουμε πρόγραμμα εμείς!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Κι αν σας πούνε ότι προτιμάτε τους ξένους από τους Έλληνες;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν προτιμάμε τους ξένους! Προτιμάμε τους Έλληνες που θα σπουδάσουν στους ξένους!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Αφού αυτό που θα σπουδάσουν έξω είναι αυτό που ήδη κατέχουν όσοι απολύσατε ως ανεπαρκείς!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μη μου τους θυμίζεις! Είπαμε, αυτοί είναι ανεπαρκείς!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Γιατί;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιατί… Γιατί… Γιατί… Γιατί …. … Γιατί … δεν είχαν ακριβώς τα ίδια μαθήματα με τους ξένους!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Μα δεν είναι δυνατόν να έχουν ακριβώς τα ίδια μαθήματα με τους ξένους! Είναι άλλη σχολή!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ακριβώς! Εμείς την ΑΛΛΗ Σχολή θέλουμε!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (κοροϊδεύοντας) την ΆΛΛΗ Σχολή θέλουμε!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Με κοροϊδεύεις;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Ε! Όχι προς θεού!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (με λεβέντιά) Έχουμε πρόγραμμα εμείς!
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (νευριασμένα) Άρα οι τίτλοι σπουδών των καθηγητών «Κρατικού» που παρέμειναν, θα είναι ισότιμοι με τους ξένους των οποίων τους κατόχους θα προσλάβετε!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, θα είναι.
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (πιο νευριασμένα) Άρα το πρόγραμμα σπουδών των καθηγητών του «Κρατικού» που παρέμειναν είναι ισότιμο με το πρόγραμμα των ξένων σπουδών των οποίων τους αποφοίτους θα διορίσετε…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ε, ναι… (φοβισμένα κοιτάζει τον Υπάλληλο ) …Ναι;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (εξοργισμένος) ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΛΥΣΑΤΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΣΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΑΤΕ ΚΑΙ ΑΡΑ ΙΣΟΤΙΜΟ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΛΑΒΕΤΕ;
(παύση, ο Υπουργός γουρλώνει τα μάτια του και παίρνει ένα ύφος τρέλλας)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (αλλόφρων) ΒΙΔΩΘΗΚΑ ΤΩΡΑ! ΑΡΚΕΤΑ! ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ! ΟΛΟΥΣ! ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ!
(στρέφονται ο ένας έναντι του άλλου)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: (αλλόφρων και χοροπηδώντας στις συλλαβές) ΘΑ ΚΑΤΑ(χοροπηδά)ΡΓΗΣΕΤΕ ΤΟ ΚΡΑΤΙ(χοροπηδά)ΚΟ;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (αλλόφρων και χοροπηδώντας στις συλλαβές) ΘΑ ΚΑΤΑ(χοροπηδά)ΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΙ(χοροπηδά)ΚΟ!
(κεφάλι με κεφάλι πιάνονται στα χέρια και φωνάζουν με ηλίθιες φωνές)
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΤΕ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΚΑΛΩ;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟ !
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: ΚΡΑΤΙΚΟ ;
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: ΚΡΑΤΙΚΟ!
(ξαφνικά σταματάνε την πάλη και χορεύουν και οι δυο τραγουδώντας)
ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ: Κρατικό, κρατικό, κρατικό, κρατικό, κρατικό \ Κρατί κράτι κράτι κρατικό!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Νέο ίδρυμα τώρα εδώ
Με τη βούλα, θα φτιάξω εγώ
ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Την αλήθεια, που τόσο μισώ
Ποτέ μη βρεις, θα θάψω εδώ
ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ:
Σωστό κουβάρι δίχως ειρμό
Οι κυβερνήσεις παίζουν κρυφτό
Κι αν απορείτε, τι θα συμβεί
Σας λέω, σίγουρα θα ξεχαστεί