Είναι τόσες οι θεωρίες για την Μουσική και τον Κόσμο. Μα είναι περισσότερες οι σιωπές από τους ανθρώπους που έπρεπε να γράψουν γι' αυτή τη σχέση και η ζωή τους πέρασε χωρίς να αφήσουν τίποτα. Λες και έμειναν άφωνοι διαπιστώνοντας πως και πριν από αυτούς, άλλοι σιώπησαν επίσης. Τί να πρωτοπούν και τί να πρωτοψάξουν στην ιστορία του ανθρωπίνου πνεύματος που αναμετρήθηκε με τη Μουσική, λέει, και τον Κόσμο. Αυτόν που τον ατενίζεις κοιτώντας ψηλά μέρα και νύχτα και σε κάνει να νοιάζεσαι για τη μικρότητά σου, μόνο αν λογίζεσαι άνθρωπος και όχι ζώο.
Είχα γράψει τον Ιανουάριο του '16:
"Έπρεπε να περάσουν αιώνες πριν συνειδητοποιήσουμε πως ο Γαλιλέος είχε την τύχη να λάβει Παιδεία από τον κορυφαίο Μουσικό (λαουτιστή και ερευνητή της σχέσης ύλης και ήχου) και πατέρα του, Βιντσέντσο Γαλιλέι. Στην εποχή του για να ακούσεις Μουσική έπρεπε εσύ ο ίδιος να ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙΣ Μουσική, ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάποιος άλλος για σένα... Πόσοι αιώνες θα περάσουν πριν συνειδητοποιήσουμε πως Μουσική σημαίνει Παιδεία... Ουδέν άλλον..."
Και η σιωπή, αρχίζει, έστω κι αργά, να ξεχειλίζει.
Μπροστά στα μάτια σου έρχεται πλέον αυτό που, δεκαετίες πριν, θα ήταν αξιοθέατο σε μουσείο... Μα τώρα βρίσκεται κοντά σου, έτοιμο να σου ανοιχτεί αν καταφέρεις να ενδιαφερθείς... Κι αυτό είναι μια πληροφορία. Σε αντίθεση με την άχρηστη που σου τραβά το μάτι και το αυτί μπορεί κι εκείνη πλέον να γίνει ασίγαστη και κατακλυσμική. Αλλά η παιδεία σου χρειάζεται να προσαρμοστεί για να σε εκπαιδεύσει πώς να την ... διαχειρίζεσαι.
Αναρωτιέται η Ευρώπη για το πώς να διδάξουμε Επιστήμες, Τεχνολογία, Μηχανική και Μαθηματικά... Αναρωτιέται επίσης πώς θα γίνει η Επιστήμη να υπάρχει στο μέλλον μαζί με την κοινωνία και γιά την κοινωνία... Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ναι, αναρωτιούνται. Προσπαθώ να θυμηθώ από τα παιδικά μου ακόμη χρόνια τους δικούς μου δασκάλους. Ποιοί μπορεί να είχαν ανάλογες ανησυχίες και δεν τους θυμάμαι...; Ποιούς μπορεί να αδικήσω με την κρίση μου; Όχι. Δεν αδικώ κανέναν. Ήταν λίγοι και δεν ήταν κανείς. Ποιός από εκείνους θα φανταζόταν πως στα χέρια ενός "Στεργιόπουλου" θα πέσει -κάποτε στη ζωή του, και ύστερα απο τη "Μουσική" και ύστερα από τον θάνατο- η πληροφορία για τον πατέρα του Γαλιλέου...; Πόσο ασήμαντη ήταν και για τους δικούς τους δασκάλους τούτη η λεπτομέρεια... Αναμφίβολα ήταν. Γιατί την πρόοδο δεν την ενδιαφέρει η λεπτομέρεια αλλά "το επόμενο βήμα", αυτό που οφείλει να "προσθέσει" πάντοτε κάθε άξιος μαθητής "προάγοντας" την "Επιστήμη" για να τον θυμούνται όλοι όπως σήμερα θυμούνται τον Γαλιλέο, ξεχνώντας τον πατέρα του... Κι αν επιτεύγματα υπήρχαν πριν και μετά τον Γαλιλέο, τί μας ενδιαφέρει; Αφού σε μια ζωή οφείλουμε να τα μάθουμε όλα για να πάμε "παρακάτω". Και καμωνόμαστε ότι τα ξέρουμε όλα χωρίς να ξέρουμε τίποτα. Γιατί ο κόσμος, η φύση μας η ίδια δηλαδή, θέλει όλοι μας να "πάμε παρακάτω" πολύ περισσότερο από το να ζήσουμε σαν άνθρωποι.
Κι η Μουσική; Η Τέχνη του Χρόνου; Ποιός προλαβαίνει να ζήσει με την Μουσική, την "Τέχνη του Χρόνου" ; Κανείς. Χρειάζεται μόνο να μαθαίνεις ακούγοντας αυτά που θα σε βοηθήσουν να απαντάς στις ανάγκες της εποχής σου, αφού αυτά που οφείλεις να έχεις ανάγκη δεν έχουν σχέση με την φιλοσοφία, τη ζωή ή την αγάπη αλλά με το χρήμα, τη διασημότητα και την παραγωγή. Κι είναι τόσο κλούβιο το μυαλό μας που νομίζουμε πως "επειδή έτσι το καταλαβαίνουμε, έτσι ήταν πάντα". Και ψάχνουμε να το "αποδείξουμε" στα γραπτά των προγόνων και στα κιτάπια που σώθηκαν. "Όλα τα άλλα στη ζωή δεν έχουν παρά να στραφούν γύρω μας!" όπως οι πλανήτες γύρω από ένα αστέρι ή οι υπήκοοι γύρω από τον Βασιλιά Ήλιο. Ποιός να σταθεί στην λεπτομέρεια της παιδείας του Γαλιλέου αφού μόνο η "κορυφή" της θεωρίας του - για την βαρύτητα, την κίνηση των ουρανίων σωμάτων - έχει σημασία και τίποτε άλλο. Οι δάσκαλοί για τους οποίους είσαι περήφανος σε δίδαξαν "-Να δρέπεις τις κορυφές, σαν καταναλωτής ιδεών. Αυτό να κάνεις...". Βέβαια... Αναρωτήθηκες ποτέ τί δασκάλους είχες; Κι αν η Ευρώπη διαπιστώνει πως η τεχνολογία έφερε πολλή πληροφορία, άχρηστη ώς επί το πλείστον αλλά "νοστιμότατη" όπως το λίπος στο μπέργκερ, τώρα συνειδητοποιεί πως η νεολαία χρειάζεται δίαιτα και ... δημιουργία. Το ζητούμενο δηλαδή πλέον δεν είναι πώς θα αναζητήσεις την τροφή σου αλλά πώς θα φάς το μπέηκον χωρίς το λίπος... αφού η φυσική ισορροπία ανάμεσα στην πράξη και την θεωρία (το λίπος και το ψαχνό δηλαδή) έχει πάψει να υπάρχει. Τα πάντα πρέπει να σου δοθούν έτοιμα ακόμα και η "άθλησή" σου πάνω στον "διάδρομο" του γυμναστηρίου. Αυτός ο διάδρομος είναι και ο μόνοδρομος που θα ωφελήσει την υγεία σου, καθώς πλέον μπορείς να φας τα πάντα αφού μπορείς να αγοράσεις τα πάντα χωρίς να γνωρίσεις τον πωλητή ή να τρέξεις χωρίς να πηγαίνεις ή να φτάνεις κάπου... Κι αφού δεν χρειάζεται να κυνηγήσεις για να φας, τουλάχιστον κυνήγα μια τηλεόραση βλέποντας τον "τροχό της τύχης" -κυνήγα κάτι τελοσπάντων!- όπως το χαμστεράκι σου που ξεπατώνεται στον μύλο που τού 'χεις αγοράσει πάνω από τα ροκανίδια, γιατί αν ψάξει την τροφή του στη Μεσογείων θα το πατήσει κανένα αυτοκίνητο...
Έτσι καλείται και η Τέχνη. Να δοθεί έτοιμη και απλόχερα. Χωρίς αναγκαιότητα και δίψα. Να πωλείται άφθονη και διαθέσιμη στο ράφι χωρίς να κοστίζει ψυχοσωματικά τίποτα, χωρίς να την (ανα)ζητάς, όπως δεν (ανα)ζητάς τα γαριδάκια που "κολυμπάνε" στο πάτωμα ενός παιδικού πάρτυ, ή όπως το "φάε όσο θες, στο salad bar κάθε Τετάρτη"...