​

​

Ο χρόνος σκεπάζει κάθε δημιούργημα που δεν αντέχει στη λήθη των ανθρώπων. Από αυτή τη νομοτέλεια καμμιά μουσική σύνθεση, δικαίως, δεν καταφέρνει ποτέ να δραπετεύσει. Αυτό όμως που μετατρέπει ένα ξεχασμένο γοητευτικό αντικείμενο από το παρελθόν σε τεκμήριο μουσικής ιστορίας του σήμερα, είναι η επίγνωση να αναλογίζεται κανείς τον κόσμο μέσα στον οποίο δημιουργήθηκε.

Ο Δημήτριος Στεφάνοβικ Σκυλίτσης γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη το 1839 ήταν γόνος της πασίγνωστης αριστοκρατικής οικογένειας εμπόρων από τη Χίο. Έζησε τη ζωή του ανάμεσα σε Λονδίνο, Παρίσι και Κωνσταντινούπολη. Μαζί με τον Ιωάννη (1840-1908) και τον Παύλο, τ' αδέρφια του, ανέπτυξε το δίκτυο των προσοδοφόρων επιχειρήσεων που τους κληροδότησε ο πατέρας τους, Ζανής Στεφάνοβικ (Στεφανής) Σκυλίτσης, από τα Μεστά. Διαδικτυακές αναφορές τον μνημονεύουν ως έναν από τους κτίτορες του Καθεδρικού Ναού της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο αλλά και τον δωρητή του συμπλέγματος του λόρδου Βύρωνα στο Ζάππειο της Αθήνας όπου και πέθανε το 1893. 

​

Τρία χρόνια μετά τη γέννηση του Δημητρίου, το 1842, έρχεται στη ζωή ο Παύλος. Μεγάλωσε και μορφώθηκε στην Κωνσταντινούπολη, την πόλη στην οποία φαίνεται να επεκτείνει τις επιχειρήσεις όσο και τη δράση του. Ο Παύλος Στεφάνοβικ αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην αξιοποίηση της περιουσίας του προς όφελος του Ελληνισμού, κερδίζοντας κι αυτός επάξια τον τίτλο "Μέγας Ευεργέτης του Γένους". Πλήθος αγαθοεργίες και φιλανθρωπικές δωρεές κοσμούν το έργο του με κορυφαία από αυτές την αναστήλωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης το 1896 όπου το πορτραίτο του κοσμεί μια από τις αίθουσες (στο μουσικό περιβάλλον των Πριγκηπονήσων, πιθανότατα στην Πρίγκηπο, διδάσκει και ο μέγιστος Δημήτριος Λάλλας). Πρωτοσέλιδο εφημερίδων της Πόλης το 1901 υπήρξε ο ογκοδέστατος κατάλογος των ευεργετημάτων που χορηγήθηκαν ως πράξη φιλανθρωπίας την ημέρα του θανάτου του. Σε αντίθεση με τ' αδέρφια του ο Παύλος άφησε την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του Κωνσταντινούπολη.

​​​