​​

Α’

Ἂν καὶ δὲν πίστευω πὼς θὲ νὰ πεθάνω,

ἂν καὶ μὲς στὸ ἄνθος εἶμαι τῆς ζωῆς μου,
διαθήκη ὅμως σκέπτομαι νὰ κάνω,
γιὰ νὰ μὴ μὲ τύπτει ἡ συνείδησίς μου.
Ποιός γνωρίζει τάχα τί τοῦ ξημερώνει!
ἐνῷ πᾶς στὸ δρόμο ξένοιαστος... τί φρίκη!
ἅμαξα ἢ κάρρο σὲ καταπλακώνει,
κι ἔτσι ξεμπερδεύεις δίχως διαθήκη.
 

Β’
Πένα στὴ θανή μου ὕμνους νὰ μὴ γράψῃ,
οὔτε δάκρυ θέλω νὰ χυθῇ κανένα
κι οὔτε αὐτὸς ἀκόμα θέλω νὰ μὲ κλάψῃ,
ποὺ ἐλπίζει ψῆφο νἄχῃ κι ἀπὸ μένα.
Εἰς τὸ Οὐεστμίνστερ θέλω νὰ μὲ θάψουν,
ἀλλ’ ἀφοῦ βεβαίως τοῦτο δὲν θὰ γίνῃ,
ὅπου σᾶς ἀρέσει τάφο ἂς μοῦ σκάψουν,
κι ὅλη μου ἡ δόξα κτῆμα σας ἂς μείνῃ.
Γύρω μου νὰ στέκουν μοῦτρα χαρωπά,
ὄχι σκέπες, μαῦρα καὶ κραυγαὶ ὀδύνης,
νὰ μὴν ἔλθῃ ράσο καὶ γιὰ μὲ παπᾶ,
κι οὔτ’ ὁ Ἀναγνώστης τῆς Ἁγίας Εἰρήνης.
Νὰ μὲ πᾶν οἱ φίλοι ἔξω στὰ θυμάρια,
μὲ κρασὶ καὶ μπῦρα ὅλοι των κουροῦνα,
καὶ ἀντὶ παπάδων θλιβερὰ τροπάρια
τὴν Μασκὸτ νὰ ψάλλουν καὶ τὴν Παπαροῦνα.
Κανεὶς φίλος λόγο νὰ μὴ μ’ ἀπαγγείλῃ,
κι ἂν στὸ νοῦ του τέτοιο ἔγκλημα περάσῃ,
νὰ τὸν σακατέψουν στὶς σβερκιὲς οἱ φίλοι,
κι εἴθε τὴ μιλιά του στὴ στιγμὴ νὰ χάσῃ.
 

Γ’
Καὶ τ’ ἀκινητά μου καὶ τὰ κινητὰ
τὰ χαρίζω ὅλα στὴν καλὴ πατρίδα,
ὄχι γιὰ νὰ κάμῃ πόλεμο μ’ αὐτά,
ἀλλὰ ν’ ἀγοράσῃ λίγη δαμαλίδα.
Τούτη μου τὴν κόμη τὴν ποιητικὴ
ἀπὸ τώρα δίνω γιὰ κληρονομιὰ
εἰς τὸν Λεονάρδο κι εἰς τὸν Ψιακῆ...
δὲν θὰ βροῦν βαμμένη οὔτε τρίχα μιά.
Τέλος τὸ κεφάλι τὸ ποιητικὸ
στοὺς κρανιοσκόπους μποναμᾶς ἂς μένῃ
νὰ το ψάχνουν μέσα κι ἔξω μὲ φακό,
γιὰ νὰ βροῦν ποιά βίδα εἶναι χαλασμένη.