Πλαγιαυλητών ραστώνη, Έργο 47.

 

Σόλο, Τεύχος 1ο, (Ηχογράφηση, Δεκέμβριος 2015)   MP3

Η ιστορία της διπλής γραφής επάνω στην παρτιτούρα μονοφωνικού οργάνου είναι αλήθεια ένα θαυμάσιο δείγμα τόσο συνθετικής ανάγκης όσο και -κατά την άποψή μου- συνθετικής ευρηματικότητας. Παρά το δεδομένο ότι η διπλή γραφή αναφέρεται σαφώς στην διαθεσιμότητα των αντίστοιχων χαμηλών κλειδιών ως εναλλακτική μελωδική γραμμή, έχει αρχίσει να ενισχύεται στη σκέψη μου η πεποίθηση ότι ίσως ο συνθέτης σε ειδικές περιπτώσεις να υπαινίσσεται την συνύπαρξη των φωνών. Παρά τη σπάνια γραφή στον 18ο αιώνα (π.χ  Ιωάννη Δανιήλ Μπράουν, Inventione-Solo), όπως και τον 19ο αι. (π.χ. στην “Οπτασία” του Φύρστεναου έργο 133), νομίζω ότι θα μπορούσε να αποτελεί πρόκληση για έναν συνθέτη να αποτυπώσει σαφώς τη σκέψη του σε ένα όργανο του οποίου η έκταση συνεχίζει να εξελίσσεται. Ωστόσο, αν και τα δυο παραπάνω έργα δεν είναι τα μόνα όπου η τρίλλια καθορίζει σαφώς την πρόθεση του συνθέτη, στο συγκεκριμένο έργο προτίμησα να σεβαστώ την συγκοπή αλλά και την εντελώς διαφορετική έκδοση της πάνω φωνής στην παραλλαγή του μέτρου που ακολουθεί.

 

Περισσότερα για το συγκεκριμένο έργο του Βαλκύ μπορείτε να διαβάσετε στη θαυμάσια μελέτη του καθηγητή κ. Τομ Μούρ.

 

Αφιερωμένο στην τσεμπαλίστα κ. Γιούλη Βεντούρα.